Carrièrepad voor Kate Ihle

Snelle feitjes:

• Aantal schooljaren: 22
• Favoriete vak/onderwerp: Engelse literatuur
• Moeilijkste vak/onderwerp: Scheikunde
• Eerste baan: Strandwacht
• Droombaan als kind: Oceanograaf
• Beschrijf je huidige baan in één woord: Exotisch

Van Minnesota naar Panama - de weg van een veldbioloog

Kate Ihle was een "stadskind", een kind dat leefde in Thief River Falls, een kleine landbouwgemeenschap in Minnesota (Verenigde Staten). Ze had vrienden bij het zwemteam, was een strandwacht in de zomer, en wandelde in de bossen en moerassen in de buurt. Wist ze dat ze later een wetenschapper zou worden? Niet echt.

"Ik verzamelde altijd rivierkreeftjes, kikkers, schildpadden....maar, ik liet ze altijd weer los," bekende Ihle. "Eigenlijk hield ik er gewoon van om buiten te zijn en op verkenning te gaan."

Dromen van een jonge ontdekker

Pas toen ze een tv special over oceanograaf Jacques Cousteau zag, werd haar interesse in wetenschap en haar fascinatie voor dieren bevestigd.

"Tegen de tijd dat ik naar de universiteit ging wist ik zeker dat ik biologie wilde studeren," zegt Ihle. "Ik koos Carleton College, een kleine universiteit. Ik ging bij het atletiekteam, cross country en ultimate frisbee en meldde me aan voor een hoop andere lessen."

Er zijn zoveel verschillende onderwerpen die je met biologie in school kunt bestuderen - microben, planten, dieren, vissen, insecten, parasieten, vogels - en Kate begon haar onderzoekservaring met een zomerstudie in de genetica.

"Ik studeerde schimmelgenetica in het onderzoekservaring programma voor studenten, gesubsidieerd door de nationale wetenschapsstichting. En hoewel ik erachter kwam dat ik onderzoek fantastisch vond, kwam ik er ook achter dat ik niet echt iets met genetica wilde doen," zegt Ihle.

Het leven in een onderzoekslaboratorium

Toen ze afstudeerde bleef het gevoel dat ze "nog niet echt zeker was" welk type biologie het meeste bij haar paste. Dus besloot Ihle om in een onderzoekslaboratorium aan de slag te gaan als onderzoekstechnicus om erachter te komen welke soort wetenschappelijk onderzoek bij haar paste. Eerst deed ze onderzoek in neurowetenschappen. Toen bestudeerde ze ionkanalen in het celmembraan. "Ik had superveel geluk. Al mijn begeleiders hebben me geholpen en aangespoord om cursussen te doen, en ze hebben me geholpen om banen of vrijwilligerswerk te vinden zodat ik precies kon vinden wat ik wilde doen.”

Van labjas naar regenwoud

Verrassend genoeg vond ze haar passie terwijl ze in een honingbijlaboratorium werkte. "Ik vond het fantastisch. Ik kon het werk in het lab afwisselen met het veldwerk!"

Nu Ihle is gepromoveerd in de biologie bestudeert ze niet alleen honingbijen en de manier waarop bijen in het algemeen hun sociale groepen organiseren, maar ze heeft zich ook gefocust op een specifieke bij - een prachtbij -  die voorkomt in de nevelwouden van Panama.

Waarom prachtbijen? "Prachtbijvrouwtjes leven normaalgesproken niet in georganiseerde korven zoals de honingbij. De meeste van hen hebben hun eigen nest of leven in kleine groepjes. Ik wilde weten waarom ze zo'n flexibele levensstijl hebben ontwikkeld - wat maakte hun sociale relaties zo anders dan die van honingbijen?"

Dit soort nieuwsgierigheid maakt Ihle zo'n goede wetenschapper; een die helemaal naar de tropen reist om antwoorden op haar vragen te vinden.

Regelrecht naar het avontuur 

Nevelwouden zijn apart. Tropische condities, gecombineerd met mist, wolken, regen en wind in dicht beboste bergen zorgen voor een heel natte koude omgeving. Gelukkig hebben de prachtbijen die ze bestudeert hun nesten bij de snelwegen, en niet in het diepe dichte vochtige bos! "Ik weet niet of ze het gewoon fijn vinden om bij de bosranden te zijn, of langs de open zijden van stromen of rivieren, maar ze maken hun nesten het liefste bij de snelweg." Zei Ihle. "Hierdoor heb ik niet alleen 100 nesten gevonden dit jaar, maar ik heb ook de vrachtwagenchauffeurs van Panama heel goed leren kennen!"

Ihle heeft ook de zweetbijen van Barro Colorado Eiland, een eiland in het Panama Kanaal, bestudeerd. Deze bij heeft een aantal vergelijkbare sociale structuren als de prachtbij. "Wat ik zo interessant vindt is om erachter te komen waarom sommige vrouwtjes alleen leven en waarom anderen het fijn vinden om bij elkaar te zijn."

Hoewel ze alleen is en ver van haar familie en vrienden, beschrijft Ihle haar werk als "heel dicht bij mijn droombaan." Ze zegt, "ik heb een beurs van het Smithsonian voor volgend jaar en totdat dat afgelopen is, ben ik in de nevelwouden, waar ik veel dieren oppak, van ze leer en ze weer terugzet - net zoals ik deed als kind!"